Ελληνικά Ποιήματα

Φλογάτη, γελαστή, ζεστή, από τ’ αμπέλια απάνωθεν εκοίταγε η σελήνη· κι ακόμα ο ήλιος πύρωνε τα θάμνα, βασιλεύοντας μες σε διπλή γαλήνη. Bαριά τα χόρτα, ιδρώνανε στην αψηλήν απανεμιά το θυμωμένο γάλα, κι από τα κλήματα τα νια, που της πλαγιάς ανέβαιναν μακριά-πλατιά τη σκάλα, σουρίζανε οι αμπελουργοί φτερίζοντας, εσειόντανε στον όχτο οι καλογιάννοι, κι άπλων’ απάνω στο φεγγάρι η ζέστα αραχνοΰφαντο κεφαλοπάνι… Στο σύρμα, μες στο γέννημα, μονάχα τρία καματερά, τό ‘να από τ’ άλλο πίσω, την κρεμαστή τους … Read More

Ἐμεῖς οἱ χτίστες τῶν μουγγῶν ἐρώτων τῶν σκληρῶν, δεν πᾶμε ἐμεῖς γιὰ ἕνα φιλί, δεν πᾶμε για ἕνα γέλιο· για τα καρφια που μάτωσαν στις ἄκριες τῶν σταυρῶν ἕνα βαρύ ἀπο ἐντολές σηκώνομε Εὐαγγέλιο. Τη γλύκα βαρεθήκαμε τῶν ἥσυχων ὡρῶν, ὁ Ἀπρίλης εἶναι πίσω μας, βγήκαμε ἀπ’ το λιμάνι κι ἀδειάσαμε στα κύματα, βορά τῶν χαλασμῶν, το βιός που στοργικά ἡ ζωή δῶρο μᾶς εἶχε κάνει. Μακριά ἀπ᾿ τη γῆ πλανιόμαστε στήν ἅπλα τῶν Ὠκεανῶν… Και πια στη νύχτια τη … Read More

Οι στίχοι οι ομορφότεροι δεν γράφονται ποτές τους αναπνέει βαθιά η ψυχή σαν λούλουδα τ’ ονείρου χαμόγελα φαντάσματος, λάμψες είν’ του απείρου φωνές των κάμπων χαρωπές π’ ακούμ’ απ’ τις κορφές Η πλάση η αζωγράφιστη τραγούδ’ είν’ όπου πας απόκρυφη ερημιά η εδέμ και κήπος είν’ αγιασμένος που για της τέχνης την ντροπή πάντα ‘ναι σφαλισμένος μα που μπορείς να τον ιδής μονάχα αν μ’ αγαπάς Σαν σμίξει η αγάπη μια βραδυά τις σκέψεις μας τις δύο στη σιωπή, σε … Read More