Οι στίχοι οι ομορφότεροι δεν γράφονται ποτές
τους αναπνέει βαθιά η ψυχή σαν λούλουδα τ’ ονείρου
χαμόγελα φαντάσματος, λάμψες είν’ του απείρου
φωνές των κάμπων χαρωπές π’ ακούμ’ απ’ τις κορφές
Η πλάση η αζωγράφιστη τραγούδ’ είν’ όπου πας
απόκρυφη ερημιά η εδέμ και κήπος είν’ αγιασμένος
που για της τέχνης την ντροπή πάντα ‘ναι σφαλισμένος
μα που μπορείς να τον ιδής μονάχα αν μ’ αγαπάς
Σαν σμίξει η αγάπη μια βραδυά τις σκέψεις μας τις δύο
στη σιωπή, σε μιά σιωπή λιγόθυμη, καλή μου
έλα να γύρης την ψυχή πάνω απ’ την ψυχή μου
να δης τους στίχους που ποτέ δεν έχω γράψει εγώ.
Edmond Haraucourt
Leave a Reply